Vandaag het gebied verkend ten noorden van St. Lucia, iSimangaliso Wetland Park, een beschermd reservaat dat op de Werelderfgoedlijst staat. iSimangaliso is Zoeloes en betekent 'wonder', en dat was het wel behoorlijk. Het is het op twee na grootste park van Zuid-Afrika en wij hebben daar nu maar een stukje van gezien. Het omvat ongeveer 250 km van de kuststrook langs de Indische Oceaan, vanaf de grens met Mozambique zuidwaarts.
Bij de toegang stond een bord dat er maar 120 auto's met dagtoeristen worden toegelaten, dus we hadden mooi mazzel, aangezien we niets hadden besproken.
Ondanks de enorme droogte bevat dit park veel meren en poelen waar veel nijlpaarden en krokodillen leven, maar ook veel ander wild. Door al dat water zag alles er veel groener uit dan bijvoorbeeld in het Krugerpark of in Swaziland. We zagen ook hier weer de antilopen, kudu's, buffels, warthogs, rodeduikers, steenbokjes en apen. Op veel plaatsen kon je van de asfaltweg af een scenic tour doen die je vaak leidde naar een mooi uitzichtspunt. Zo'n plaats was bijvoorbeeld een doorgang naar de beach bij de oceaan. Het strand op zich stelde niet veel voor, slechts enkele tientallen meters strand en voor de rest hier vooral rotsen. Toch was het een fantastische plek omdat er voor de kust veel walvissen voorbijgingen. Er was een groep walvissen bij van misschien wel 15 stuks. Soms zag je wel 5 fonteinen tegelijkertijd. Veel verder uit de kust zag je zulke enorme waterverplaatsingen dat de walvissen daar waarschijnlijk hoog uit het water sprongen. Het was werkelijk magnifiek om dat te mogen aanschouwen, een geheel onverwachte bonus.
De kers op de taart kregen we aan het einde, toen we op weg waren naar de uitgang. De zon zakte al met rasse schreden toen we verderop in het hoge gras iets groters ontdekte. Eerst dachten we aan een nijlpaard maar die heeft nauwelijks oortjes, dus we durfden bijna niet te hopen dat dit toch een neushoorn was. We zijn bijna bovenop de auto geklauterd en toen zagen we duidelijk de hoorns zitten. Het was een moeder met haar jong, dus voorzichtigheid is dan altijd geboden. We hebben toen het geheugenkaartje van het fototoestel volgeschoten en reden weer verder. Staan er 250 meter verderop nog 2 neushoorns in het veld op nog geen 50 meter afstand. Wat een wonder is dat. En gelukkig hadden we extra geheugen ingeslagen. Helaas kon ik met de tablet geen foto meer make omdat het al te schemerig werd. Kijken of ik er achteraf een fotootje bij kan plakken.
Op de fotootjes zijn achtereenvolgens de Indian Ocean te zien, een kudu en een fishplatter voor 2 dat we vanavond hebben gegeten. Zalig, bij een restaurant genaamd Ocean Basket.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten