Maar eerst wil ik het kort hebben over onze verblijfplaats, Reilly Rock Hilltop Lodge. Dit is een verblijf dat vrijwel geheel in koloniale stijl is ingericht en al generaties lang behoort tot de Reilly-family. De Reillys waren bevriend met prins Bernhard en je ziet hier ook foto's van hem. Ontbijt en diner zijn inbegrepen en het diner hebben we zojuist achter de kiezen en ook hier is dat weer erg bijzonder. Diner wordt altijd geserveerd rondom het kampvuur. Voor elke gast wordt een eigen tafeltje neergezet en je wordt om 19.00 uur verwacht. Je neemt je drank mee, in ons geval altijd een flesje rode wijn en dan is er een bufet dat door het personeel wordt gebracht. Vanavond was dat rijst, couscous, bietensalade, sellerysalada, Griekse salade, wildebeest-worst (van de gnoe) en lamskotelletjes en dan was er nog een vage maar lekkere saus bij. Gewoon eten wat de pot schaft, dus, en het is altijd vers gemaakt. We waren met 14 gasten in totaal en we hebben lekker bijgebabbeld met Engelse en Nederlandse medegasten over hun ervaringen.
Vanmorgen weer heerlijk ontbeten. Er wordt altijd een eitje voor je klaargemaakt, een scrambled egg voor mij en een sunny-side-up gebakken eitje voor Marjon. Voor mij natuurlijk ook altijd iets van bacon, tomaat, champignons bij en dan laat ik de worstjes en boontjes nog vaak zitten.
Daarna zijn we eerst een stuk gaan rijden door Mlilwane Wildlife Sanctuary en zagen bij de dam een krokodil die nog redelijk beweeglijk was en voor ons ook nog uit het water kwam. Daarna zijn we een mountainroute gaan rijden die voor een Nissan Almera behoorlijk gewaagd was. Goed dat Budget niet kan meekijken, want zij zouden niet blij zijn. Het is zo'n route die je absoluut niet met je eigen auto gaat rijden. Vanaf een uitzichtspunt ging die weg verder als 4x4-route maar dat leek het eerste stuk eigelijk ook al, dus dat hebben we dan maar niet gewaagd, zeker als de weg kennelijk nog slechter gaat worden. Vanaf dat punt zijn we wel zo'n 1000 meter gaan lopen over de Ridge Trail naar de Execution Rock. Daar zou een cache moeten liggen, maar die was slechts te bereiken als je over het uiterste richeltje naar een rotspartij zou kruipen. Zo belangrijk vond ik dat ook niet met een klif van zo'n 300 meter diepte. Dus op een meter of 3 van de cache de poging toch maar gestaakt. Daarna dezelfde route weer teruggereden en gereden naar een 2e cache waar we ook tevergeefs hebben gezocht. Dus nog steeds geen Swazilandcache in mijn bezit.
Vervolgens maar naar de lodge teruggereden voor een heerlijke douche, want de stof van de zand- en gravelwegen dringt overal doorheen. En nu maar lekker relaxen tot aan de kampvuurmaaltijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten